Mianem wcześniaka określa się dziecko urodzone pomiędzy 22, a 37 tygodniem ciąży. Wcześniejszy porób niż dolna granica wcześniactwa nazywany jest poronieniem, gdyż organizm dziecka jest na tyle niedojrzały, że nie może samodzielnie żyć poza organizmem matki. Poród przed 36 tygodniem ciąży stwarza 30-krotnie większe prawdopodobieństwo zgonu noworodka niż podczas porodu donoszonego. Z kolei prawdopodobieństwo to jest 200-krotne w przypadku urodzenia się noworodka przed 28 tygodniem ciąży.

U wcześniaków bardzo często występują nieprawidłowości, które uniemożliwiają ich samodzielne funkcjonowanie. Noworodki takie mają problemy z masą ciała, a także ze wzrostem. Ich płuca są niedorozwinięte, co może prowadzić do niewydolności oddechowej. Narażone są także na żółtaczkę noworodkową.

Ze względu na bezpieczeństwo wcześniaków, noworodki umieszcza się w inkubatorach. Mają one za zadanie wytworzyć specjalne warunki zewnętrzne, dzięki którym noworodek może przeżyć oraz rozwijać się. W inkubatorze panuje odpowiednia temperatura i wilgotność.

Przedwczesne narodziny dziecka mogą być spowodowane dwoma sytuacjami. W pierwszej z nich dalsza ciąża zagraża matce lub dziecku i wtedy też lekarz sam decyduje o przyspieszeniu porodu. Zazwyczaj odbywa się to poprzez cięcie cesarskie. W drugim przypadku dziecko samo przyspiesza poród. W tej sytuacji lekarze starają się jak najdłużej utrzymać ciąże.

Sprawność umysłowa i fizyczna wcześniaka może być początkowo mniejsza niż u dzieci donoszonych, ale nadal ma szanse na prawidłowy rozwój. Chociaż dzieci te zaczynają mówić i chodzić, nieco później niż ich rówieśnicy, to jednak różnice te zacierają się już po dwóch, trzech latach.
Szczególną uwagę należy zwrócić na to czy wcześniak w późniejszej fazie rozwoju skupia wzrok na twarzach rodziców, uśmiecha się do nich, wodzi wzrokiem za kolorowymi przedmiotami, chwyta różne przedmioty, wydaje dźwięki oraz czy osiąga prawidłowa wagę. Zaniepokoić może układanie ciała ciągle w jedną stronę.